21 oktober 2018
Een beetje aarzelend en schuifelend loop ik richting het startvak. De pacer vlaggen lijken rustig rond te dansen in een zee van mensen. Ik ben op zoek naar mijn kleur. 3hr45 - 3hr30- 3hr15... hebbes, in het roze: 2hr59! De mythische 2 vooraan, waar al zoveel recreatieve marathonlopers hun tanden op hebben stukgebeten. Bewust wacht ik nog even om in het startvak te gaan staan,en hoop op die manier mijn stressniveau lager te houden. Wanneer ik de andere lopers zie zo dicht bij de startlijn vraag ik me af of ik hier eigenlijk wel op mijn plaats ben. Ik wimpel de gedachte snel af en ga nogmaals door m'n vooropgestelde plan. Uit de wind blijven voor minstens de eerste 25km, gewoon volgen. Elke 30 minuten een gel, en proberen om voldoende water binnen te krijgen. Energie sparen, dat wordt de sleutel tot succes. In een podcast over trail lopen werd het mooi als volgt beschreven: Je hebt maar één lepel pindakaas om je toast te besmeren. Met die ene lepel moet je de ganse toast kunnen besmeren. Je mag dus niet te kwistig zijn in het begin, want anders bijt je aan het einde in een droge toast.
Europees marathonkampioen Koen Naert is aanwezig aan de startboog, en met een luide knal schiet hij de marathon van Brugge op gang. Klokslag 9u komt de mensenzee in beweging, en beginnen we over de beklinkerde straten van Brugge te lopen. Als alles vandaag volgens plan gaat, dan loop ik straks de Brugse markt op vóór de klok van het belfort 12u aangeeft.
Gefocust op de roze vlag, probeer ik vooruit te kijken om te zien welke bochten er aan komen. Zoals wel vaker bij de start van een loopevenement is het begin vrij chaotisch. Mensen willen voorbij steken, tragere lopers wil je zelf voorbij komen, en er wordt gelopen op zowel de stoep als de straat. Ons brein is een niet te onderschatten verbruiker van energie, en laat net dat nu zijn waar ik zuinig mee moet omspringen zo vroeg in de marathon. Aan het einde van mijn marathontoast moet er nog voldoende pindakaas over zijn, dus efficiënt smeren is nu de boodschap.
De eerste kilometers door de Brugse binnenstad, en langs de vesten gaan vlot, en al snel verlaten we Brugge om koers te zetten richting de zeedijk in Zeebrugge. De weersomstandigheden zijn ideaal, en de weinige wind die er vandaag staat zal een duwtje in de rug kunnen geven tijdens de 2e helft. Het stuk langs het kanaal gaat zoals verwacht moeiteloos. Ik blijf aan de linkerkant van de groep, want na de brug zou ik mijn support crew voor het eerst zien. Mijn vrouw, samen met onze 2 jonge dochters staan langs de kant elke loper aan te moedigen. Zij had de moeilijke taak om met 2 kleine kinderen (Onze dochters zijn 5 en 3 jaar) ergens te kunnen parkeren in de buurt van het parcours, en op het afgesproken tijdstip op de afgesproken plaats zien te raken. De lege softflask vliegt bij hun in de graskant, en ik slaag erin een volle mee te grabbelen. Dit is zoiets waarvan je wou dat je het wat meer geoefend had op voorhand. Ze roepen me nog snel wat aanmoediging na.
Ga je niet te snel Jeroen?
Kilometer 15 neemt ons mee door Lissewege. Een klein pittoresk dorpje in de polders. Opnieuw wordt ons een kasseistrook voorgeschoteld. In de reflectie van een raam zie ik mezelf en de groep die ik volg. Het zien van mezelf in de reflectie triggert het stemmetje in mijn hoofd.
'Ga je niet te snel Jeroen? De weg is écht nog lang, en je loopt nu al aan zo'n tempo! Denk je echt dat je dit gaat kunnen?' Snel slaag ik erin de focus ergens anders te leggen. 'Wauw, wat een tof idyllisch dorp, hier moet ik nog eens terug komen. Super een fanfare en publiek, wat een ambiance!'
Het gaat verder richting Zeebrugge, en al snel bereiken we het halfweg punt van de marathon. Tijdens kilometer 22 lopen we op de zeedijk, en moeten we een bocht van 180 graden nemen. Vanaf nu lopen we terug richting Brugge, en de finish! Mentaal krijg ik bij deze gedachte een boost, en de benen voelen ook nog steeds vrij goed. Zo goed zelf dat ik besluit om de groep van 2hr59 achter mij te laten. De weinige wind die er staat vandaag geeft ons vanaf nu tot aan de finish ook nog eens een licht duwtje in de rug. Na kilometer 24 versnel ik heel voorzichtig, zonder dat het me al te veel energie kost.
Voor enkele kilometers lijkt het alsof ik amper de grond raak
tap tap pfff tap tap pfff, het ritme van mijn ademhaling en mijn stappen op de grond, dat is mijn wereld. Ik denk niet aan wat komt, of aan wat geweest is. Ik ben 'in the zone' of ervaar wat ze noemen de 'runners high' Voor enkele kilometers lijkt het alsof ik amper de grond raak, en als het ware over het asfalt vlieg. Ik loop langs het kanaal, de zon zit laag aan de horizon, en er hangt een lichte nevel boven het water. WAAUW is het enige wat ik kan bedenken bij het aanschouwen van dit zicht. Ondertussen staat mijn playlist met motiverende muziek op, en mijn gedachten lopen al even voorop op de feiten: ik zie mezelf onder de finish boog lopen.
Even bij de les blijven! Hoe lang loop ik al? Waar gaat mijn support crew straks staan met m'n laatste softflask? Ik werk het resterend kokoswater waarmee ik in mijn hand loop naar binnen. Tijd voor een gel, en brrrr, de horloge geeft 32km aan. Nog 10 kilometer te gaan, ik voel ondertussen mijn benen wel, maar de muur waar ik in het verleden altijd mee te maken kreeg lijkt voorlopig wat uit te blijven. Het marathonparcours is ondertussen samen gekomen met dat van de halve marathon. De tempo's zijn niet meer op elkaar afgestemd nu, en wil ik mijn tempo behouden, dan moet ik constant mensen voorsteken. Hier haal ik voor een stuk wel energie uit, maar het kost zeker ook energie. De vele kilometers kruipen nu toch beetje bij beetje in de benen.
Ik heb weinig adem over om tragere lopers op voorhand te waarschuwen, en mijn ademhaling begint luider en luider te klinken. ghrrrgh pfffffghr tap tap ghrrrgh pffffghr tap tap, het nodige tempo is er nog wel maar het wordt zwaar en alles begint nu toch wel pijn te doen. Kilometer 37 klokt af op 4min20/km en dat is te traag! Als ik onder de 3hr wil finishen dan moet ik 4min15 kunnen aanhouden! GGHhhrgh PFFFghr tap tap GHHRrrrgh PFFFFghrr tap tap, mijn ademhaling is ondertussen zo luid geworden, dat deze de tragere halve marathonlopers al waarschuwt nog voor ik bij hen ben. Ik ben nu echt enorm aan het afzien, maar toch slaag ik erin om nog 2km aan 4min13/km. 'Amai hoe zot' hoor ik een jonge vrouw van de halve marathon zeggen tegen haar loopbuddy. Ik haal er wat energie uit, al is het maar voor eventjes.
Kilometer 40 loopt langs de Damse vaart, en de pijn is nu zo intens geworden dat ik mijn muziek niet meer hoor. De pijn lijkt me luid in de oren te schreeuwen en Ik sla er niet langer in om het tempo aan te houden, 4min22/km. Langs de lange rei moeten we nu ook nog eens over de kasseien. Mijn ademhaling kan je al lang niet meer als ademhaling beschrijven, maar lijkt meer op pijnlijk gekreun. 'Nog een dikke kilometer, komaan alles wat je hebt' wil het stemmetje tevergeefs in mijn hoofd roepen. Maar dat is buiten de pijn gerekend, die allom tegenwoordig is. Ik voel dat er krampen in mijn benen zitten aan te komen, als ik teveel push. Ik balanceer op de dunne lijn tussen falen, of mijn doel behalen.
Met nog minder dan een kilometer te gaan krijg ik een zachte duw. Iemand probeert me opzij te duwen en voorbij te steken. Ik kijk over mijn schouder, en zie een roze vlag! De 2hr59 pacergroep, of tenminste wat er nog van overschoot. Als ik hun laat voorbij gaan, dan laat ik ook mijn doel van sub 3hr marathon schieten, net nu ik zover ben gekomen. Met de laatste energie die ik in mijn lijf heb probeer ik nogmaals te versnellen. Snel genoeg lopen om voor de groep te blijven, maar niet te snel of ik lig met krampen neer op de grond. Ik wou dat het voorbij was, dat de enorme pijn die ik nu ervaar zou stoppen. Had ik maar een betere kaartstudie gedaan, zodat ik wist hoe lang deze pijn nog zou duren. Eindelijk komt de verlossende bocht naar links er aan, en zijn we in de laatste lijn naar de finish. Ik zie op de klok 2hr58'32" Met het laatste beetje energie wat ik in mijn lijf heb sprint ik over de rode loper, de finishlijn tegemoet.
--- 2hr58'59" --- Doel behaald!
Kommentare